ریبــــــــــــــوار

به نام خدای بهار آفرین بهار آفرین را هزار آفرین

به جمشید و آیین پاکش درود که نوروز از او مانده در یادبود

نوروز برشما مبارک

تاريخ : شنبه 5 فروردين 1391

| 11:42 | نویسنده : نبی رحیم زاده |

بـــرای تــــــــو
شب است وستاره نقره می باشد,نه دست نجواگری پنجه برشمع می ساید ونه یک قطره باران بر
کویر خشک قلبم راه می یابد.منتظرم تا تو آیی شما نوری هستی جاودانه از یکتایی توحید؛به آرامی دریا؛صلابت کوه؛تواضع دشت وپاکی شبنم صبحگاه بهاران,روح بلند ومصفای تو به رودخانه ای می ماند که در تَرّنم وگذردایمش آوای زندگی همیشگی روزگار را دارد.در باغستان سینۀ بی کینه ات چشمۀ زلالی از معرفت وتسلیم پروردگارت می جوشد،که شریانهای خدا جویت راتسکین می بخشد.ذات وجودت بوستانی ،روح افزاست که عطر یک دشت نرگس ،یک کوهسار لاله،یک جنگل سایه سار درخود پنهان دارد.چشمه های نور از وجود نازنینت پرتو افشانی می کنندوعظمت آفرینش از کلام خدا جویت می تراود.تو پیکره ای ازد رستی هستی که بر رفیع ترین قلّه های معرفت ایستاده ای ودست بر کهکشانها داری .وبلندای د اناییت دریایی است که پایان ندارد.من از بودن خود شرمنده ام؛در درونم طوفانی خروشنده است که تورا می خواهد.این دل خسته به جان آمده،مجنون وار عاشقانه ,شیدا گونه؛سربه بیابان نهاده ام وامیدوار به یافتن شما شده ام.کدامین آرزوی دیرینۀ مانده در زیر خاکستر؛چون آتش سینا طور دلم را به جنون عشق کشیده ،پنجه در رگ وپی واستخوانم زده که از خود بیخود شدم ،سرو دست رافراموش ,از پای وپای افزار خویش غافل ماندم،از خویشتن واماندم ازخود گریختم ودست در دامن عزیزان زدم.روزنه ای از روشنایی ومهر به دل گشودم،نهال نوپای دوستی رادر وسعت بی انتهای قلبم با اشکهای گرم تنهاییم آبیاری کردم.دست یاوری چون تورا به کمک می طلبم،با سینه ای گداخته از دوری,پای زخمی از فرسایش راه،چهره ای غبار آلود از غمهای روزگار تنهای تنها قدم در وادی مقدّس شما نهادم،وروح خسته وتشنه ام را در این کویر فریبنده، به امید جرعه ای آب در سایه درخت دوستیت ،رها نمودم.درآخرین نفسهایم تورا یافتم ؛دل در وادی تو بستم؛دریچه ای از محبت به شما در باغستان دل گشودم، وعطر همه گلهای معطر دوستی را درمشام جان کشیدم.وتن رنجورم جانی دوباره گرفت.